Новая зямля (на белорусском языке)   ::   Колас Якуб

Ды йзноў бяда: праз год вясною

Згарэла хата з варыўнёю

I ўвесь набытак, што быў ў дому.

Пажар той выбухнуў, як з грому,

Хоць ён i меў свае прычыны.

Як на бяду, пайшлi мужчыны

I Ўладзiк з iмi ўрассыпную:

Адзiн у лес, той да адбору,

З сахою трэцi ў гэту пору

Араў дзесь пасеку старую;

Дык што магла з дзяцьмi малымi

Зрабiць жанчына адзiнютка?

I ўсё згарэла дачысцютка,

Прапала марна ў чорным дыме.

Зазнала жалю гаспадыня:

Ў агнi згарэла яе скрыня

З усiм пасагам i набыткам;

Прапалi хусты яе, свiтка,

Згарэлi кросны, рад багоў

I грошай сорак сем рублёў.

Хоць, праўда, Костусь не збаяўся

I смела з пожарам змагаўся:

Звалок гарошыны з пасцелi,

Тады, як вопраткi гарэлi,

I з iмi доўга ён насiўся,

Аж покi зруб не павалiўся.

Бяда, хоць плач, i дзе дзявацца?

Куды ад холаду схавацца?

I мацi з дзеткамi малымi

Нядзелi дзве жыла з сваiмi.

А на пажарышчы часова

З'явiлась новая будова

Зямлянка-будачка малая,

Ў адно акенечка, крывая,

Але да часу добра й гэта.

Тым часам сонца йшло на лета,

Дык так-сяк кiдалiсь, качалiсь,

Хоць дужа з горам спазнавалiсь.

Каля зямлянкi тут прыветна

Гарэў агоньчык чуць прыметна,

Абы не звёўся.