Новая зямля (на белорусском языке)   ::   Колас Якуб

Буслы клякочуць, бусляняты

Пiшчаць жалобна, якшчаняты,

Насы закiдваюць угору

I просяць есцi ў сваю пору.

А там, дзе буслiкi ўздужалi,

Iх пачынаюць вабiць далi;

Яны пачулi ў сабе сiлы,

Яны разводзяць ужо крылы,

Ўгару на локаць падлятаюць,

Паветра ловяць, заграбаюць

I неуклюднымi нагамi

Танцуюць смешна над дубамi.

Там, у падсуседзях з бусламi,

I вераб'i, шпакi вядуцца;

Клапотна шчэбеты нясуцца

I моўкнуць позна вечарамi.

Ў дубах крычаць сiваваронкi,

I свiст над лугам рэзкi, звонкi

Каршун маркотна так раняе

I нейкi смутак закiдае.

Эх, луг шырокi! Як жывы, ты,

Травой мурожнаю закрыты,

Стаiш зялёны прада мною

I ззяеш дзiўнаю красою!

Як дзве старэнькiя кабеткi,

К каторым старасць неўзаметкi

Падкраўшысь злодзеем срэдзь ночы,

Як смачны сон змыкае вочы,

Красу i крэпасць забiрае

I ўсю iх жывасць выкрадае

Ды кiне iх адных, старэнькiх,

Адных, як перст, i чуць жывенькiх

I непатрэбных анiкому

На цягасць жыццю маладому,

Так каля хаты, у садочку,

Схiлiўшысь цiхенька ў куточку,

Стаялi дзве вярбы старыя,

А навакола маладыя

Дзярэўцы пышна красавалi,

На свет вясёла пазiралi.

Галлё спусцiўшы над парканам,

Расла тут грушка з тонкiм станам;

Па-над парканам пышным валам

Стаяў вiшняк густы, прыўдалы.