Новая зямля (на белорусском языке)   ::   Колас Якуб

Стары, паедзены чарвямi,

Набок пахiлены вятрамi,

Глядзеў хлеў гэты старычынай,

Пахiлай доляй жабрачынай;

А збоку, ў полi, недалёка

Стаяў прыгрэбнiк адзiнока,

Пахiлкам, горкiм сiратою,

У дол упёршыся страхою.

Ў глыбi двара стаяла хата

I выглядала зухавата

Памiж запушчанай будовы,

Як бы шляхцянка засцянкова,

Што ў дзень святы каля касцёла,

Чуць-чуць падняўшы край падола,

Так важна ходзiць з парасонам,

Спаднiцай верцiць, як агонам,

З дарожак пыл, пясок зганяе

I ў вочы хлопцам заглядае.

За хатай поле пачыналась,

Дзе жыта хораша гайдалась

I рос авёс, ячмень i грэчка,

Было прытульнае гняздзечка!..

Мой родны кут, лугi, крынiца!

Цяпер для вас я - чужанiца.

Той самы лес, палеткi тыя,

Ды людзi там жывуць другiя.

Мне душу смуткам напаўняе,

Што ў прошласць канулi гадочкi,

Мае шчаслiвыя дзянёчкi,

Прайшла, вясна ты маладая!

Цяпер разгорнем часаў шаты,

Блiжэй прыгледзiмся да хаты,

Да Мiхася i да Антося,

Як там вялося, як жылося.

II. РАНIЦА Ў НЯДЗЕЛЬКУ

Дзень быў святы. Яшчэ ад рання

Блiнцы пяклiся на сняданне,

I ўжо пры печы з чапялою

Стаяла мацi... Пад рукою

Таўклiся дзецi, замiналi

Або смяялiся, спявалi.

Услон заняў сваё ўжо места,

На iм стаяла дзежка цеста,

I апалонiк то i дзела

Па дзежцы боўтаў жвава, смела

I кiдаў цеста ў скавародкi.