Хрыстос прызямлиыся ы Гародни   ::   Караткевіч Уладзімір

— Халера! Каноны на лінію!

Пачалі цягнуць каноны. Але натоўп на грывах прыйшоў ужо ў рух, паплыў уніз, як белая лава. Павольна і грозна. Гарматныя майстры спяшаліся, але цяжкія каноны завальваліся, паказвалі хобаты небу.

…І раптам тысячы глотак зацягнулі дзікі і суровы харал.

Пан Бог цвярдыня. Цвярдыня мая.

Узняў ён далонь маю.

Як Давід на Галіяфа

Узняў.

Ногі ў поршнях тапталі верас. Раўлі над галовамі дуды, але галасы заглушалі іх. Павольна, вельмі павольна, у лунанні зброі над галавою, плылі мужычыя гурмы, нібы па лінейцы адрэзаныя спераду.

Вось мой народ,

Як ільвіца, ўстае.

Смелы,

Ён не ляжа,

Пакуль не нап'ецца варожай крыві.

Суровыя, як абпаленая гліна, былі твары старых. Суровыя, аліўкавыя ад загару твары маладых. Сурова і страшна і ўсё вышэй лунаў харал:

Як ільвіца, ўстае

І, як леў, уздымаецца.

Пан Бог над намі.

З намі ў гневе,

У гневе

Наш народ.

Ускінулася над галовамі белая з золатам і пурпурам харугва-сцяг.

Дзеці Юр'я святога,

Дзеці яго ўдзела,

Біце, забівайце. Не шкадуйце,

Не шкадуйце

Ворага.

І раптам гэты павольны, як лава, паток выбухнуў рыкам, пакаціўся з неймавернай, усескрышальнай хуткасцю. Лес зброі ўсё вырастаў над ім, усё бліжэй былі звар'яцелыя ад гневу абліччы. Час прыйшоў.

— А-а-а! Юры! Юры! Край! Край!

Раўнулі насустрач ім каноны. Круглыя белыя хлапякі дыму расплыліся ў туман.