Хрыстос прызямлиыся ы Гародни   ::   Караткевіч Уладзімір

Не памятаючы сябе ад шаленства, Камар кінуўся да Хрыста, схапіў загрудкі:

— Катаваць будзем! Хутчэй! Пакуль не позна! Таемныя думкі! Таемныя думкі твае!

Братчык адвёў яго рухам рукі:

— Ну, чаго ты ротам гадзіш? Падумаеш, таемныя думкі. Ты ўлічы, дурню, няма ў свеце чалавека, які гэтых маіх думак не ведаў бы і не падзяляў. Бо гэта агульныя думкі. І на свет, і на ўсё гэта ваша кодла. Толькі што ніхто іх не выказвае. Я-то іх выказаў. Зброяй. А паўтараць іх тут — бісер перад свіннямі…

Разумеючы, што суд чым далей, тым болей ператвараецца ў ганьбаванне саміх суддзяў, Басяцкі ўстаў:

— Досыць. Гэта рачоны Хрыстос у імя люду, дзяржавы і царквы павінен смерці. І перадаем яго ў рукі свецкай уладзе, радзе славутага горада, каб, па магчымасці і калі мера зла ім не перавышана, абышлася яна з ім цяжка і не пралівала крыві.

Юстын, які ўвесь час сядзеў, апусціўшы вочы, узняў іх. У вачах быў жах. Увесь збялеўшы, нібы палатніна, бурмістр спытаў:

— Вы што ж, на нас хочаце навесці кроў гэтага чалавека?

— Чаму? — спытаў Басяцкі. — Сказана ж, «без праліцця крыві».

Хрыстос зрабіў крок наперад:

— Ганьбую судзілішча ваша давеку. Быці дому вашаму пусту.

І ён плюнуў на сярэдзіну судовай залы.



РАЗДЗЕЛ LV ІСЦІНА БУРМІСТРА ЮСТЫНА, АБО НОМО НОМІNІ МОNSTRUM *

* Чалавек чалавеку звер.

…а яны не такія, а — зборышча сатанінскае.

Апакаліпсіс, гл. 2, ст. 9

Вуліцы былі яшчэ не зусім прыбраныя, бо забітых некаторы час не дазвалялі хаваць — у пострах іншым.