Хрыстос прызямлиыся ы Гародни   ::   Караткевіч Уладзімір

— Як станем на зручнае месца, як падам знак — прыкрый мяне плашчом. Буду страляць…

— Фама, — сказаў Вус, — мучыцца як ён будзе, ты разумееш? Ты ўяві…

— Не, — кінуў Фама, здагадаўшыся, пра што кажа друг. — Не здолею. Не падымецца рука. На яго не падымецца рука… Але ўжо іншым…

— Ведаю. І ў мяне не паднялася б.

Нейкі стары, з цікаўных, тым часам усё заглядаў і заглядаў у твар рыбніку. Дужа здзіўляўся. І ўрэшце наважыўся, звярнуўся да дзіўнага суседа:

— Закусваеш, мілы? І смачна, пэўна?

Рыбнік маўчаў.

— Бачыце? — звярнуўся дзядуля да суседзяў. — Маўчыць, дзівак. Чаго маўчыш?

— Ды ён, мабыць, скана-аў! — здагадалася нейкая цётка.

Народ шарахнуўся, расціснуўшы кола. І тады рыбнік упаў. З маху. Усім целам.

— Папрацавалі, — буркнуў Фама. — І яшчэ папрацуем. Я б вось так цэлы дзень хадзіў і цюкаў. Вылюдак разумнее — мёртвы.

Яны прыткнуліся за адным з кантрфорсаў. Фама стаў за спіною Вуса. Проста перад імі была Ўздыхальня, а трохі далей — гульбішча.

…Дыханне хрыпата вырывалася з горла ў асуджанага. Кроў і гразь капалі на адзенне, падсыхалі коркай на твары. Запалёныя вочы прыжмурваліся ад пякучага, нясцерпнага сонечнага святла. Нешта нібы молатам валіла ў вушы і чэрап. Плылі перад вачыма сляпуча-зялёныя і барвяныя колы. Бронзава-зялёныя, вялізныя мухі круціліся над абліччам, над рассечанай галавой, каля парэпаных вуснаў.

Басяцкі на гульбішчы ўсміхнуўся. Ён быў вопытны.