Зимовыя сны (на белорусском языке)   ::   Мудров Винцесь

У ходзiках зноў штосьцi стрэльнула, кiвач затахкаў часьцей, а разам з кiвачом гэтак жа iмпэтна забiлася сэрца. Неўзабаве тахканьне запаволiлася, i Яўхiм зь лёгкiм спалохам падумаў - што будзе, як гадзiньнiк спынiцца? Думка гэтая не давала спакою. Старому прымроiлася, што Агата забылася падцягнуць гiру й тая вось-вось кранецца падлогi. Кульнуўшыся колькi разоў са сьпiны на бок i наадварот, ён урэшце пералез цераз жонку i ў адказ на сiплы воклiч: Куды ты? - незадаволена буркнуў: - На вядро.

Гiра, вядома ж, вiсела дзе трэба. Падцягнуўшы яе на пару зьвёнаў, стары бязгучна вылаяўся, пайшоў, абмацваючы цямноцьце, у сенi i там, натыкнуўшыся на валiзу з салам, iзноў мацюкнуўся - гэтым разам голасна i брыдка.

Да ложку вяртаўся на дыбачках, дакладней, на шасьцёх ацалелых пальцах. У сенцах панаваў холад, i пяткi ўраз скачанелi. Залезшы пад коўдру, ён прытулiўся чэравам да жончынага азадка, i Агата, якой, вiдаць, абрыдла ягоная бессань, рашуча адсунулася на край пасьцелi.

- Зноў цiсьнеш свае сцанiкi!

Падштанiкi былi, як заўсёды, мокрыя. Яўхiм адвярнуўся да сьценкi, падсунуў да жонкi акалелыя пяткi, з крыўдаю ў голасе прамовiў:

- Сьпi ты, халера!

- Засьнеш тут... Пяты раз будзiць... - абурана прашаптала Агата, потым прамармытала яшчэ нешта, але зусiм няўцямна i праз пару хвiлiн iзноў заснула, засопшы як i раней - салодка i аднастайна.

На фiнскай вайне, якая сьнiлася па начах, Яўхiм, можна сказаць, нi разу i ня стрэльнуў.