Зимовыя сны (на белорусском языке)   ::   Мудров Винцесь

За сорак гадоў шмат якiя падзеi забылiся; вайна сталася чымсьцi цьмяным, балючым i шэрым - гэтакiм жа шэрым, як столь у сестрарэцкiм шпiталi, на якую ён тры месяцы запар глядзеў заплаканымi вачыма, - але ў снах забытыя фарбы й гукi зноў ажывалi, i зноўку бухалi гарматы, i заiнелыя елкi адбiвалi нябесны блакiт, i вецер гудзеў у хвоях, адпяваючы занесеных сьнегам чырвонаармейцаў. У снах ён нават згадваў мянушку каня, на якiм вазiлi трупы, але, прачнуўшыся, адразу ж забываў, i рэха гэтага iмя блукала ў спратах памяцi, цьвелячы сваёй невыразнасьцю...

Паляжаўшы на левым баку, Яўхiм лёг на сьпiну, у ходзiках тым часам штосьцi стрэльнула й Агата, пакiнуўшы сапцi, прыспана запыталася:

- Чаго ты?

Яўхiм, як заўсёды, прамаўчаў, а жонка з вохканьнем вылезла з-пад коўдры i, прыкрыўшы даланёй зяхлiвы рот, няроўнай хадой пайшла на кухню.

- Забiў, вiдаць, некага на вайне - вось i сьняцца нябожчыкi. Зайшоў бы калi ў царкву, сьвечку паставiў... Яно б i адлягло ад сэрца... - за сьценкаю пачулiся ўздыхi i непрыемны - як да ночы - бразгат лыжкi аб конаўку. Жонка дала яму папiць нейкай саладжавай вады, перахрысьцiлася на цёмны кут i спрытна падбiлася пад коўдру.

- Мо не паедзеш? А то зноўку сэрца схопiць, - прамовiла Агата, а Яўхiм, нiчога не сказаўшы, закiнуў рукi за патылiцу й пакутлiва ўздыхнуў.

Баран Мiкiта больш ня бухаў у сьценку, жонка прыцiхла й не сапла ля вуха навокал стала цiха, i толькi ходзiкi мерна тахкалi ўпоравень зь бiцьцём неспакойнага сэрца.

"А можа сапраўды ня ехаць?" - падумаў Яўхiм, але тут жа згадаў пра ўнука ды пра наладаваную салам валiзу, другiм разам уздыхнуў i, выдыхаючы паветра, варухнуў губамi: - Трэба ехаць.