Беларуския народныя казки (на белорусском языке)   ::   Автор неизвестен

Як толькi пры генэралах паставiў ён на ўказе сваю царскую пячатку, - з-за пазухi яго выпырхнула лёгкая пярынка i стала добрым малайцом.

- Вось i я! - кажа Сiняя сьвiта.

Схапiў ён той указ ды ў кiшэню. Перастаў тады цар-чараўнiк хованкамi займацца.

АЛЁНКА

Жылi дзед i баба. I была ў iх дачка Алёнка. Ды нiхто з суседзяў не называў яе па iменi, а ўсе звалi Крапiўнiцай.

- Вунь, - кажуць, - Крапiўнiца сваю Сiўку павяла пасьвiць.

- Вунь Крапiўнiца з Лысуном у грыбы пайшла.

Толькi i чуе Алёнка - Крапiўнiца ды Крапiўнiца...

Прыйшла яна аднойчы дадому з вулiцы i скардзiцца матцы:

- Чаму гэта, мамка, нiхто мяне па iменi не называе?

Мацi ўздыхнула i кажа:

- Таму, дачушка, што ты ў нас адна: няма ў цябе нi братоў, нi сясьцёр. Расьцеш, як тая крапiва пры плоце.

- А дзе-ж мае браты i сёстры?

- Сясьцёр у цябе, - кажа мацi, - няма, гэта праўда, а братоў было тры.

- Дзе-ж яны, мамка?

- Хто iх ведае. Як я цябе яшчэ ў калысцы калыхала, паехалi яны ў сьвет зь лютымi Зьмеямi-Цмокамi ваяваць, сабе i людзям шчасьце здабываць. З таго часу i не вярнулiся...

- Дык я пайду, мамка, шукаць iх - не хачу, каб мяне Крапiўнiцай называлi!

I як бацька i мацi нi адгаварвалi яе, - нiчога зрабiць не маглi. Тады мацi i кажа:

- Адну цябе я ня пушчу: малая ты яшчэ для такой дарогi. Запрагай Сiўку i едзь. Сiўка наша старая, разумная - яна завязе цябе да братоў. Ды глядзi, нiкуды нанач не заяжджай: едзь як дзень, так ноч, пакуль братоў ня знойдзеш.

Запрэгла Алёнка Сiўку, узяла хлеба на дарогу i паехала.