Беларуския народныя казки (на белорусском языке)   ::   Автор неизвестен

Назаўтра ведзьма ўстала, прыбралася, як на кiрмаш, а ўсё Алёнчына адзеньне схавала i будзiць яе:

- Уставай, паедзем братоў шукаць!

Устала Алёнка, глядзiць - няма адзеньня...

- Як-жа я паеду? - бядуе Алёнка.

Прынесла ёй ведзьма старыя жабрацкiя рызманы.

- На, - кажа, - добра табе будзе i такое адзеньне.

Адзелася Алёнка, пайшла Сiўку запрагаць.

Узяла ведзьма нож i таўкач, села ў палукашак, як панi, а Алёнку за хурмана пасадзiла.

Едуць яны, а Лысун бяжыць збоку ды цяўкае:

Цяў, цяў!

Не казала мацi

Ночак начавацi!..

Цяў, цяў!

Ведзьма Бабарыха

Паняю сядзiць,

На цябе, Алёнка,

Гадзiнай глядзiць...

Пачула гэта ведзьма Бабарыха, схапiла таўкач i шпурнула ў Лысуна. Лысун заенчыў - перабiла яму ведзьма нагу. Алёнка заплакала:

- Бедны, бедны Лысун, як-жа ты цяпер без нагi будзеш бегчы!..

- Сьцiхнi, - пагразiла ёй ведзьма, - а то i табе так будзе!

Едуць яны далей, а Лысун не адстае, на трох нагах скача. Даехалi да новага перакрыжаваньня. Сiўка спынiлася. Алёнка пытаецца ў яе:

Заржы, заржы, кабылiца,

Скажы, скажы мне, Сiвiца:

На якую дарогу цябе кiраваць,

Дзе мне родных брацейкаў шукаць?

Сiўка заржала, на правую дарогу паказала.

Цэлую ноч ехалi яны цёмнаю пушчай па правай дарозе. Ранiцай выехалi на луг, бачаць - перад iмi шаўковы шацёр стаiць, а каля яго трое жарабкоў пасецца. Сiўка весела заржала i павезла Алёнку зь ведзьмай проста да шатра.