Чужаница (на белорусском языке)   ::   Камю Альбер

Яна мне здалася вельмi прыгожай, але я не здолеў сказаць ёй гэтага.

- Ну што? - голасна крыкнула яна.

- Як бачыш, вось так.

- Табе нiчога не трэба, у цябе ўсё добра?

- Так, усё.

Мы змоўклi. Мары ўсё ўсмiхалася. Тоўстая кабета нешта крычала майму суседу, высокаму бяляваму здаравяку са шчырымi вачыма. Вiдаць, гэта быў яе муж. Сваю гаворку яны пачалi яшчэ да майго прыходу.

- Жана не захацела яго ўзяць, - на ўсё горла крычала кабета.

- Ну, ну, - адказваў муж.

- Я сказала, што ты, як вернешся, забярэш, але яна ўзяць не захацела.

Мары крыкнула з-за кратаў, што Раймон перадае прывiтанне, i я адказаў: "Дзякуй". Але мяне перабiў сусед, якi пытаўся, "як у яго са здароўем". Яго жонка засмяялася i адказала, што "лепей ён сябе нiколi не адчуваў". Сусед справа, невысокi юнак з тонкiмi рукамi, маўчаў. Насупраць яго я заўважыў маленькую бабулю. Яны пiльна ўзiралiся адно ў аднаго. Але паназiраць за iмi яшчэ мне не ўдалося, бо Мары крыкнула:

- Трэба не трацiць надзеi.

I я адказаў:

- Ага.

Я глядзеў на яе, i мне хацелася сцiснуць яе плячо пад тонкай сукенкай. Мне хацелася адчуць пад сваёю рукой гэту мяккую i лёгкую тканiну, i я не ведаў, цi можна спадзявацца на нешта яшчэ. Але Мары, вядома, таксама хацела сказаць тое самае, яна ўвесь час усмiхалася. I я ўжо не бачыў нiчога, апроч бляску яе беласнежных зубоў i вясёлых зморшчынак ля вачэй. Мары зноў крыкнула:

- Ты выйдзеш, i мы пажэнiмся!

- Ты так думаеш? - адказаў я, але сказаў так больш дзеля таго, каб увогуле нешта сказаць.