Страница:
80 из 453
Грошай было восемсот дваццацьрублёў.
— Мо спяшаліся? Не ведалі? — спытаў Клепча.
— Гэта барыгі па мастацтву, — сказаў я. — Хоць сёе-тое, ды разумеюць. Не ўзялі б яны гэтых карцін. Можа, другое. Мо не цаніў, то прадаў. Яму дзеля жонкі былі патрэбны грошы.
— І тое, — сказаў Шчука, — хай нашы пашукаюць па антыкварыятах.
…За акном ужо ляжала сутонне, і мы збіраліся ісці, калі зазваніў тэлефон. Клепча зняў трубку.
— Так… Так… Дзякуй вам.
— Што такое? — спытаў Шчука.
— Званілі ад нас. Юлія Пташынская памерла пяць дзён таму…
Выгляд у яго быў надзіва значны. Ён глядзеў на мяне.
— …і якраз у намеркаваны дзень смерці мужа. Ц-цік-кава… Мо і карціны… для адводу вачэй.
Чырвань кінулася мне ў шчокі. Толькі тут я зразумеў, як можна расцаніць увесь гэты недарэчны, страшны збег абставін.
— Слухайце, Клепча, не будзьце быдлам!
— Ну-ну!
— Ён мае рацыю, Якубе, — сказаў Шчука. — Гэта быў найлепшы ягоны сябар.
— Адзіны і назаўсёды, — глуха сказаў я. — І я да канца жыцця рабіў бы толькі за хлеб, абы выбіць дзеля яго яшчэ год жыцця. А калі вы лічыце, што я такая пачвара, якая можа брата за шэлег забіць, то ведайце: тут няма нічога, што пасля смерці Мар'яна не павінна было б быць аддадзена музею на ягонай радзіме.
— Хто гэта ведае? — ужо тонам ніжэй спытаў Клепча.
— Я гэта ведаю. Так што калі я тут чымсьці і разжывуся, то гэта дзвюма сабакамі.
|< Пред. 78 79 80 81 82 След. >|