Дзикае паляванне караля Стаха   ::   Караткевіч Уладзімір

І там жахі: чалавек цягне па расянцы чырвоны след, а звон, які даўно патануў у дрыгве, гучыць па начах, гучыць…

Прыходзяць дні, адыходзяць дні… -

заспявала яна глыбокім дрыжачым голасам. -

Прыходзяць дні, адыходзяць дні,

На святло наплывае цень.

Б'ецца Сказко з Кірдзяём Пацуком,

Б'ецца і ноч і дзень.

Кроў ад напругі з пазногцяў бяжыць,

З шабляў полымя мечуць паны,

І ўпаў Сказко, і паклікаў ён:

«Дзе ж вы, другі?» Не чуюць яны.

Любка Юр'еўна ўчула голас яго,

Пазбірала свой моцны род.

І «пабеглі есмо» на конях яны

Да далёкіх рудых балот.

— А далей дрэнна. Не хачу спяваць. Толькі і добра, што апошнія радкі:

І яны пілі адзін аднаго,

І яны у згодзе жылі.

Пакуль сонца ззяла над грэшнай зямлёй,

Пакуль разам у дол не сышлі.

Я быў глыбока, ад усяго сэрца расчулены. Такое пачуццё бывае толькі тады, калі чалавек глыбока верыць у тое, пра што спявае. І якая цудоўная старая песня!

А яна раптам уткнулася тварам у далоні і зарыдала. Дальбог, сэрца маё аблілося крывёю. Што зробіш, я наогул недаравальна жаласлівы.

Не памятаю, якімі словамі я яе суцяшаў.

Паважаны чытач, да гэтага самага месца я быў, так бы мовіць, суровым рэалістам у сваім апавяданні. Вы ведаеце, я не вялікі ахвотнік да раманаў у духу мадам Радкліф і першы не паверыў бы, каб хтосьці расказаў мне такое. Тон майго апавядання рэзка мяняецца.

Паверце мне, каб усё гэта было выдумкай — я б выдумаў гэта зусім іначай.