Салярыс (на белорусском языке)   ::   Лем Станислав

- Што ты хочаш сказаць? - спакойна спытаўся Снаўт.

- Ён увёў сабе пернастал i схаваўся ў шафе? Калi было менавiта так, то гэта не дэпрэсiя, не нервовая ўзбуджанасць, а востры псiхоз. Паранойя... Напэўна, яму здавалася, што ён нешта бачыць... - працягваў я ўсё больш павольна, пазiраючы яму ў вочы.

Ён адышоўся ад радыёпульта i зноў пачаў пстрыкаць выключальнiкамi.

- Тут толькi твой подпiс, - азваўся я праз хвiлiну. - А Сарторыуса?

- Ён у лабараторыi. Я табе ўжо казаў. Ён не паказваецца; я думаю, што...

- Што?

- Што ён замкнуўся.

- Замкнуўся? Ах, замкнуўся. Вось што! А мо барыкады ўзвёў?

- Мажлiва.

- Снаўт... - пачаў я, - на Станцыi нехта ёсць.

- Ты бачыў?!

Ён нагнуўся да мяне.

- Ты абараняў мяне. Ад каго? Цi мо гэта галюцынацыя?

- Што ты бачыў?!

- Гэта чалавек, праўда?

Снаўт не адказаў. Ён адвярнуўся да сцяны, нiбыта не хацеў, каб я бачыў яго твар. Ён барабанiў пальцамi па металiчнай перагародцы. Я пазiраў на яго руку. На костачках ужо не было крывi. I тут я раптоўна зразумеў.

- Гэты чалавек рэальны, - прамовiў я цiха, амаль што шэптам, нiбыта перадаваў яму тайну, якую маглi падслухаць. - Так? Да яго можна... дакрануцца? Яго можна... паранiць... апошнi раз ты бачыў яго сёння.

- Адкуль ты ведаеш?!

Снаўт стаяў, не адварочваючыся. Стаяў ля самай сцяны, датыкаючыся да яе грудзьмi, нiбыта яго прыбiлi мае словы.

- Непасрэдна перад маёй пасадкай... Незадоўга да гэтага?

Снаўт скурчыўся як ад удару.