Так сказаы Заратустра (на белорусском языке)   ::   Ницше Фридрих Вильгельм

Хiба ж зямля не надзейнейшая?

- быццам карабель, якi прыстае, "прынiкае да зямлi, - i цяпер даволi павуку працягнуць да берага сваю павуцiну - i не трэба мацнейшага прычала;

- быццам стомлены карабель у цiхай затоцы, адпачываю цяпер i я паблiзу зямлi - даверлiвы, верны, чакальны, прывязаны да яе найтанчэйшымi нiткамi.

О шчасце! О шчасце! Ты ляжыш на траве, душа мая; цi не хочаш ты спяваць? Але ў гэтую таямнiчую, урачыстую гадзiну нiводзiн пастух не грае на жалейцы.

Сцеражыся! Спякотлiвы полудзень спачыў на нiвах. Не спявай! Цiха! Свет удасканалiўся!

Не спявай, палявая птушка, душа мая! Не гавары нават шэптам! Зiрнi навокал так цiха! Спiць стары полудзень, варушыць губамi ў сне: цi не п'е ён у гэтую хвiлiну сваю кроплю шчасця,

- бурштынавую кроплю шчасця, старога залатога вiна? Непрыкметна прабягае па старым полуднi ягонае шчасце i смяецца. Так смяюцца багi. Цiха!

"О, як мала трэба для шчасця!" - так казаў я калiсьцi i думаў, што я разумны. Але цяпер зразумеў, што гэта была няпраўда. Мудрыя вар'яты гавораць лепей.

Бо ўсё сама малое, сама цiхае i найлягчэйшае: шэлест яшчаркi, подых ветрыку, iмгненне - малое, вось што ёсць знак найлепшага шчасця. Цiха!

Што са мною: прыслухайся! Цi не адляцеў час прэч? Цi не падаю я? Цi не ўпаў я ў крынiцу вечнасцi?

Што са мною? Цiха! Я паранены - на жаль - у сэрца? У сэрца? О, разбiся, разбiся, сэрца, пасля такога шчасця, ад такое раны!

Што? У гэтае iмгненне свет не зрабiўся мне дасканалы? Круглы i спелы? О, куды ён iмчыцца, залаты шар? Пабягу за iм!

Цiха!" (I тут Заратустра пацягнуўся i зразумеў, што спаў.