Так сказаы Заратустра (на белорусском языке)   ::   Ницше Фридрих Вильгельм

Цi бачылi вы калi-небудзь, як ляцiць па моры ветразь, круглы, напяты ветрам, як ён трымцiць ад шаленства яго?

Як ветразь з трымценнем ад буры, ляцiць мая мудрасць па моры - неакiлзаная мудрасць мая!

А вы, знакамiтыя мудрацы, слугi народа, - як можаце вы ляцець разам са мною.

Так сказаў Заратустра.

Начная песня

Вось ноч: грамчэй загаварылi ўсе струмянiстыя крынiцы. I мая душа таксама струмянiстая крынiца.

Вось ноч: прачынаюцца песнi закаханых. I мая душа - песня закаханага.

Нешта неспатоленае, неспатольнае ёсць ува мне; яно хоча голасу. Нейкая прага кахання ўва мне, яна гаворыць голасам кахання.

Светлы я; о, калi б я быў ноч! Але ў тым мая самотнасць, што я аперазаны святлом.

О, калi б я зрабiўся цёмны, як ноч! Як бы я пiў з грудзей святла!

Як бы я дабрасловiў вас самiх, iскрыстыя зоркi i светлячкi начныя ўгары! Якi б я быў шчаслiвы ад дарункаў вашага святла!

Але ў ззяннi сваiх прамянёў я жыву i п'ю полымя, якое шугае з мяне.

Я не ведаю радасцi таго, хто бярэ; я няраз думаў: стакроць шчаснейшы той, хто крадзе, чым хто дае.

У тым беднасць мая, што мая рука нiколi не стамляецца дарыць; у тым дбайнасць мая, што бачу я вочы спрагненыя i цемру, прасветленую жаданнем.

О лiхая доля даравальнiкаў! О зацьменне сонца майго! О прага маёй прагi! О ненасытны голад перанасычанасцi!

Яны бяруць у мяне: але цi кранаю я iхнюю душу? Прорва памiж "дарыць" i "браць"; а наймалейшая прорва пераадольваецца ў апошнюю чаргу.