Палеския рабинзоны   ::   Мавр Янка

Крыкі то набліжаліся, то аддаляліся: відаць, бандыты хадзілі па ўсім лесе.

Нарэшце галасы пачалі набліжацца да хлопцаў, пачуўся хруст, і абодва чалавекі зноў выйшлі да грэблі.

– Мусіць, яны ў гэтым баку, – казаў адзін з іх.

– Усё ж такі дзіўна, што яны не адгукаюцца, – прамовіў другі. – Не можа быць, каб нашыя стрэлы і крыкі не былі чутны.

– Пагукаем яшчэ тут. Калі няма, значыцца, няма.

– Ці не маглі яны як-небудзь выйсці?

– Апрача таго месца, прайсці нідзе нельга, нават у самае сухое лета, – чуўся голас чорнага. – Куды б яны ні сунуліся, усюды загінуць.

– А можа, якім-небудзь чынам даведаліся пра наш шлях?

Чорны дзядзька гучна засмяяўся:

– А ты сам упэўнены, што пройдзеш цяпер адзін?

– Не вельмі. У такім разе, можа, нам і не трэба будзе турбавацца?

– Дай Бог.

І яны на вачах у хлопцаў зноў пачалі страляць і гукаць:

– О-о-го-го! Сюды-ы!…

Хоць і не да смеху было нашым хлопцам, але яны не маглі не ўсміхнуцца.

– Вось дабрадзеі знайшліся, каб яны хутчэй самі ўтапіліся! – сказаў Мірон, калі людзі адышлі.

– Гэтага мала, – злосна прамовіў Віктар. – Хоць тры гады буду сачыць, але аддам іх пад расстрэл. Пойдзем дахаты, хай яны там блукаюць.

– Ох! – прастагнаў Мірон. – Усё цела здранцвела: мусіць, гадзін пяць ляжалі нерухома.

І яны пайшлі да стаянкі. Ззаду чуліся крыкі і стрэлы іхніх «дабрадзеяў». Хоць хлопцы і не баяліся, што ворагі зараз будуць іх шукаць, але ўвесь час адчувалі небяспеку.