Ноч пры дарозе (на белорусском языке)   ::   Черный Кузьма

А старэйшы - чорны, з выглядам пастаяннага начлежнiка, цягнуўужо ў чысты бакавы пакойчык крыты шэрым палатном чамадан, клунак i тоўсты партфель.

- Давай чым грэцца, - крыкнуў хлапец i, зразу прыняўшы сталы выгляд, пайшоў у пакой i зачынiў дзверы.

- Што гэта за яны? - запытаў цiха Кузьма.

- Ого, брат, - адказаў рыжы з нейкай гордасцю ў голасе ад такога кароткага знаёмства з гэтымi людзьмi, - ого, гэта вялiкая начальства - гэта, брат, з павятовага iспалкома.

- Пайшоў ты!..

- Я табе кажу.

- Дык жа гэты зусiм яшчэ дзiцё.

- Мала што, ён - камсамолец.

- А той?

- Той - камунiст.

I, хiтра падмаргнуўшы, рыжы прыбавiў:

- Яны тут па павету ездзяць i часта ка мне заязджаюць начаваць.

Рыжы зноў маргнуў адным вокам, i нейкi хiтры, жадны i непрыемны бляск з'явiўся ў яго вачах.

"Ну i халера, ну i гад рыжы", - падумалi пiльшчыкi.

Увайшоў фурман, i ён быў малады i вясёлы. Ён зразу скiнуў кажух i захадзiў па хаце, высвiстваючы нейкую польку. Увайшла гаспадыня. Яна прынясла зарэзаную гусь i стала завiхацца з ёю каля печы.

- Здароў, Мiкiтка! - сказала яна фурману.

Мiкiтка весела падмаргнуў ёй.

- У вас заўсёды начуе многа людзей? - запытаў Улас.

- Многа... Як калi, - адказала гаспадыня.

Пiльшчыкi дасталi хлеб i сталi есцi.

За душы змарлых,

Ахвяравалiся б акрысы...

пачуўся пад акном скрыплы i гугнiвы голас старца. Рыжы стаў слухаць.

- Вынесi яму чаго-небудзь, - сказала гаспадыня.

- Добры iнтарэс, - адказаў рыжы, - толькi што пачаў спяваць, а ты ўжо нясi яму.