Беларуския народныя казки (на белорусском языке)   ::   Автор неизвестен

Прыйшоў на бераг i гукае:

- Галя, Галюся, твой маладзён плача, есьцi хоча...

Пачула мацi плач сына i адказвае:

- Ой, iду, сынок, ой бягу: слухаць плач твой, сынок, не магу.

Выйшла яна на бераг, пакармiла сына, - ён i заснуў. Тады муж дастаў зь кiшэнi залаты яблык i даў жонцы. I як толькi ўкусiла яна залаты яблык - адразу апрытомнела.

Зарадаваўся муж, прывёў яе дадому. Сталi яны зноў жыць добра i шчасьлiва.

А злую мачыху i яе дачку больш да сябе i на парог ня пускалi.

ПАЛЯШУКI Й ПАЛЯВIКI

Было ў бацькi дванаццаць сыноў, усе рослыя ды ўдалыя хлопцы.

Жылi яны на вялiкай палянцы, мiж цёмнага лесу. Вялi там сваю гаспадарку, палявалi на дзiкiх зьвяроў i птушак.

Стары бацька, сiвы, як голуб, сядзеў сабе ў кажушку зiмой i ўлетку ды толькi камандаваў. I былi ў той сям'i лад ды згода.

Суседзi жылi ад iх далёка i не рабiлi iм шкоды, бо баялiся дружнай сям'i.

Пажанiлiся сыны, пайшлi ў iх свае дзецi. Вялiкая вырасла сям'я. Ды ўсе слухалi старога бацьку, i кажны рабiў сваю работу.

Але вось па некаторым часе памёр бацька, i пачалiся ў сям'i нялады. Жонкi братоў сварацца, адна адну заядаюць, - рады няма. Такая пайшла мiж iмi калатня, пгго й мужыкi нiчога зрабiць ня могуць. Крычаць жонкi, хочуць дзялiцца.

"Ну, што-ж, - думаюць браты, - трэба дзялiцца".

Пачалi дзялiцца. Ды справа гэта не такая й лёгкая, як iм здавалася. Сяк-так з крыкам ды зыкам падзялiлi дабро й жывёлу.