Беларуския народныя казки (на белорусском языке)   ::   Автор неизвестен

"Пайду, думае, - цi не накормiць ён мяне яшчэ раз?"

Прыйшоў, на той пень сеўi ўздыхнуў:

- Ох!

Выскачыў дзядок:

- Што скажаш, дзяцюк?

Пакланiўся яму Янка:

- Галодны я, дзедка. Цi ня даў-бы ты мне хоць кавалак хлеба.

Дзядок, як бачыш, вынес яму кавалак хлеба i мiску капусты. Так з таго часу i пайшло: захочацца Янку есьцi, - iдзе да дзядка.

Аднойчы дзядок вынес яму замест абеду залатую табакерку.

- Вось што, хлопча, - кажа, - ня турбуй ты мяне болей: я ўжо стары i мне цяжка абед выносiць. Вазьмi гэтую табакерку. Калi табе што патрэбна будзе, адчынi яе, i мой слуга адразу стане перад табою. Ён ня горш за мяне зробiць усё, што ты яму загадаеш.

Узяў Янка залатую табакерку, шчыра падзякаваў i пайшоў, надскокваючы, дахаты. Адчынiў дома залатую табакерку - выскачыў зь яе маленькi чалавечак, але не такi, як дзядок Ох, а малады, шустры.

- Што загадаеш? - прагаварыў да Янкi тоненькiм галаском.

- Дай мне, братка, чаго-небудзь паесьцi.

Тут чалавечак, як бачыш, паставiў на стол мiску капусты, палажыў добры кавалак жытняга хлеба, а сам ускочыў у залатую табакерку i зачынiўся.

Пажыў так Янка нейкi час, i захацелася яму пайсьцi ў сьвет, людзей паглядзець, сябе паказаць, бо нiколi-ж ён нiдзе, апроч свайго лесу, i ня быў.

Узяў ён залатую табакерку, клiкнуў катка i пайшоў.

Шмат абыйшоў ён вёсак, гарадоў, шмат чаго пабачыў, нарэшце прыйшоў да сiняга мора. Бачыць - ляжыць на беразе маленькая серабрыстая рыбка. Вiдаць, хваля выкiнула яе ў час прыбою.