Беларуския народныя казки (на белорусском языке)   ::   Автор неизвестен

- Добра, - адказаў чалавечак, - усё будзе зроблена, як ты просiш.

Пайшоў Янка да рыбака i лёг спаць. Назаўтра ўстаў чуць сьвет, глядзiць ляжыць зялезны мост ад каралеўскага палацу да Зьмеявай выспы, а на мосьце стаiць залатая карэта, шасьцю коньмi запрэжаная, i каля iх памочнiк з пугаю стаiць.

Падыйшоў Янка да свайго памочнiка, выняў табакерку i кажа:

- Дзякуй, браток. А цяпер iдзi адпачывай, бо ты-ж, вiдаць, дужа змарыўся.

Чалавечак аддаў Янку пугу, а сам, як бачыш, зьнiк у залатой табакерцы.

Сеў Янка ў карэту i паехаў па каралеўну. Прыяжджае на выспу, бачыць стаiць на ёй вялiкi цёмны замак, i з акна глядзiць на яго зьдзiўленая каралеўна. Даўно ня бачыла яна людзей i так зарадавалася Янку, як роднаму бацьку.

- Хто ты такi? - пытаецца ў яго. - I чаго ты прыехаў сюды?

- Ня пытайся, паненка, - адказвае Янка, - а садзiся хутчэй у карэту. Паедзем да твайго бацькi.

- Але-ж я не магу праз дзьверы выйсьцi, - кажа каралеўна, - там пракляты Зьмей сьпiць. Ён ноччу па здабычу лятае, а ўдзень каля дзьвярэй адпачывае.

- То лезь праз вакно.

- Баюся, - кажа каралеўна.

Выставiў Янка рукi:

- Скакай!

Скокнула каралеўна з вакна i якраз трапiла яму на рукi. Схапiў Янка каралеўну, пасадзiў у карэту ды паiмчаўся проста да каралеўскага палацу.

Пачуў Зьмей грукат, усхапiўся, бачыць - няма каралеўны... Ён - наўздагон. Ляцiць, аж мост дрыжыць, агонь зь зяпы шугае.

Азiрнуўся Янка - смалiць за iм Зьмей. Вось-вось дагонiць. Ён давай пугаю коней хвастаць.