Беларуския народныя казки (на белорусском языке)   ::   Автор неизвестен

Тыя рвуцца наперад, - траха ня iз скуры лужацца.

Прыiмчаўся Янка на бераг, зьняў каралеўну з карэты, потым адчынiў цiшком залатую табакерку i загадаў свайму памочнiку зьнесьцi мост. Чалавечак умомант зьнёс мост, а змораны Зьмей упаў у глыбокае мора i захлынуўся.

Тым часам прачнуўся кароль, глянуў праз вакно - вачам ня верыць: вядзе да палацу Янка ягоную дачку!

Выбег кароль насустрач, давай дачку абнiмаць, цалаваць. Такi шчасьлiвы, што i сказаць ня можна.

- Ну, хлопча, - кажа кароль да Янкi, - парадаваў ты мяне. Аддам табе за гэта сваю дачку замуж i апiшу вам пасьля сваёй сьмерцi ўсё каралеўства.

Справiлi вясельле, i стаў Янка мужам каралеўны. Усе яго любiлi, адна толькi каралеўна коса паглядала: не падабалася ёй, што стала жонкай простага мужыка. Прыстала яна аднойчы да Янкi:

- Скажы, хто табе той мост зрабiў, па якiм ты мяне прывёз?

Аднекваўся Янка, аднекваўся - рады няма.

- Памру, - кажа жонка, - калi ня прызнаешся.

Што было рабiць - прызнаўся Янка i паказаў жонцы залатую табакерку.

- Толькi, кажа, - прысягнi, што ты сама безь мяне нiколi яе ў рукi ня возьмеш.

Прысягнула жонка, а потым зноў прыстала да яго:

- Хачу жыць у замку на высьпе! Загадай свайму памочнiку, каб зрабiў мост.

Янка не пасьмеў пярэчыць: адчынiў пры жонцы табакерку, загадаў памочнiку i стаў мост.

Пераехалi яны ў Зьмеяў замак. Жонка кажа:

- Ня зьнiмай маста: мы будзем па iм на бераг езьдзiць - у госьцi да бацькi i куды захочам.