Госць (на белорусском языке)   ::   Камю Альбер

Кажучы гэта, ён выцягнуў рэвальвер i паклаў яго на стол.

- Вазьмi сабе. Каб даехаць да Эль-Амёра, мне два не спатрэбяцца.

Рэвальвер блiшчаў на чорнай фарбе стала. Бальдучы павярнуўся да настаўнiка, i той адчуў, як ад жандара тхне скурай i конскiм потам.

- Слухай, Бальдучы, - нечакана сказаў Дару, - мне агiдна ўсё гэта, i гэты твой хлопец - перш за ўсё. Але я яго не павяду. Бiцца - няхай, я згодны, калi тое спатрэбiцца. Але не гэта.

Стары жандар стаяў побач i строга глядзеў яму ў твар.

- Ты кажаш глупства, - павольна прамовiў ён. - Мне гэта таксама не падабаецца. Вязаць чалавека вяроўкай не прывыкнеш нiколi, нiякiя гады тут не дапамогуць. I часам нават робiцца сорамна, так, сорамна. Але ж нельга дазволiць iм рабiць усё, што яны хочуць.

- Я не павяду яго, - паўтарыў Дару.

- Гэта загад, сынку. Я паўтараю табе: загад.

- Я чую. Дык паўтары iм тое, што сказаў табе я: я яго не павяду.

Было вiдаць, як Бальдучы напружыўся, шукаючы слоў. Ён пазiраў то на араба, то на Дару i нарэшце вырашыў:

- Не. Я нiчога iм не скажу. Калi хочаш падкласцi нам свiнню, калi ласка, я цябе не выдам. У мяне ёсць загад даставiць арыштаванага табе, што я i зрабiў. Зараз ты мне падпiшаш паперку.

- У гэтым няма патрэбы. Я не буду адмаўляць, што ты пакiнуў араба ў мяне.

- Не крыўдуй. Я ведаю, што ты скажаш праўду. Ты ж тутэйшы, i ты сапраўдны мужчына. Але трэба падпiсаць - такое правiла.