Миколка-паравоз (на белорусском языке) :: Лыньков Михась
Страница:
131 из 146
Той аж смехам спачатку залiўся, але раптам зрабiўся сур'ёзны, каманду даў:
- Коней хавай па хлявах, сёдлы ў каноплi! Палавiна каманды хавайся па гародах, а палавiна за мной!
I, узяўшы чалавекi з чатыры, кiнуўся з iмi да хаты, дзе нябожчык быў.
Праз якую хвiлiну выносiлi пустую труну адтуль. Партызаны i раты паразяўлялi: што за праява? Некаторыя ў жарты кiнулiся: "Малая труна, усiх не ўмясцiць!"
Але так грозна закрычаў тут Сёмка-матрос, што ўсе захадзiлiся, як па струне:
- Карабiнкi хавай, з сабой бяры гранаты i рэвальверы! - I да дзеда Астапа: - Крыж бяры! Крыж хапай, дзед Астап, ля труны станавiся! А ты, Мiколка, за пратэсiю!
Пачухаў патылiцу дзед Астап, нiчога не разумеючы. Але ўзяў крыж, што стаяў ля варот каля хаты з нябожчыкам. Раз каманда, дык каманда, трэба выпаўняць.
Мiколка ўзяўся за пратэсiю, з якой носяць нябожчыкаў на могiлкi. А Сёмка ўжо клаў кулямёт у труну. Той не лез, знялi колы, у гарод iх закiнулi. Уцiснулi кулямёт, патронаў налажылi. Прыкрылi белым палатном, паднялi труну на плечы, аж чалавек з восем яе панеслi. Ды ўслед чалавек сорак. I тут толькi зразумелi партызаны справу з труной i як пусцяцца ў шалёны рогат:
- Вось гэта дык нябожчык!
Але грымнуў тут Сёмка-матрос:
- Смех далоў! Слёзы давай, слёзы, плачу паболей!
I загаласiлi ўсе па камандзе, галасамi грубымi, басавiтымi:
- Угу-гу-гу... Ого-го-го... Га-га-га...
З усiх хат выскоквалi на той плач старыя бабкi. Як зiрнулi на труну, напалохалiся.
|< Пред. 129 130 131 132 133 След. >|