Салярыс (на белорусском языке)   ::   Лем Станислав

Вядома, я мусiў бы пайсцi, але маё цярпенне лопнула.

- Апамятайся! - выгукнуў я. - Адкуль я магу ведаць, дзе ён, калi я толькi што прыляцеў! Што з табой робiцца, Снаўт!!!

У яго адвiсла скiвiца. На хвiлiну ён зноў перастаў дыхаць, але неяк iнакш, чым першы раз, раптоўны бляск з'явiўся ў яго ў вачах. Дрыготкiмi рукамi ён схапiўся за поручнi крэсла i ўстаў з такой цяжкасцю, што аж затрашчалi суставы.

- Што? - прамовiў ён амаль цвяроза. - Прыляцеў? Адкуль прыляцеў?

- З Зямлi, - адказаў я са злосцю. - Ты мо чуў пра яе? Але мне здаецца, што не чуў!

- З Зя... о, неба... Дык ты - Кельвiн?!

- Ага. Чаго ты так пазiраеш? Што тут дзiўнага?

- Нiчога, - прамовiў ён, часта плюскаючы вачыма. - Нiчога.

Снаўт пачухаў лоб.

- Прабач, Кельвiн, гэта так, ведаеш, проста туман нейкi. Я не чакаў...

- Як не чакаў? Вы ж атрымалi паведамленне некалькi месяцаў таму, а Модард тэлеграфаваў яшчэ i сёння, з борта "Праметэя"...

- Так. Так... вядома, толькi бачыш, тут пануе гэткi расхэйдус.

- Бадай што так, - адказаў я суха. - Цяжка гэтага не заўважыць.

Снаўт абышоў вакол мяне, быццам правяраў, як выглядае мой скафандр, сама звычайны на свеце скафандр - са шлангамi i правадамi на грудзях. Некалькi разоў кашлянуў. Даткнуўся да вострага носа.

- Мо хочаш памыцца?.. Гэта цябе ўзбадзёрыць. Блакiтныя дзверы на супрацьлеглым баку.

- Дзякую. Я ведаю, дзе што на Станцыi.

- Ты мо галодны?..

- Не. Дзе Гiбарыян?

Снаўт падышоў да акна, прапусцiўшы мiма вушэй маё пытанне.