Так сказаы Заратустра (на белорусском языке)   ::   Ницше Фридрих Вильгельм

Усе рэчы звязаныя ўзаемна, злучаны, прасякнуты ўзаемнай любоўю,

- цi хацелi вы калi-небудзь два разы таго самага, цi казалi вы калi-небудзь: "Ты падабаешся мне, шчасце! Iмгненне! Мiг!"? Тым самым вы хацелi, каб усё вярнулася!

- усё зноў, усё навечна, усё звязана, злучана, прасякнута ўзаемнай любоўю, о, так любiлi вы свет,

- вы, вечныя, любiце яго вечна i заўсёды: i нават болю кажыце: "Мiнiся, але вярнiся! Бо ўсякая радасць прагне вечнасцi!"

11

Усякая радасць прагне вечнасцi ўсiх рэчаў, хоча мёду, закваскi, хоча п'янкой поўначы, магiл i слёз суцяшэння, хоча пазалоты вячэрняй зары,

- чаго толькi не прагне радасць! Яна больш пранiкнёная, жахлiвая, таямнiчая, яна больш прагне, больш жадае, чым усякi боль, яна хоча сябе, яна ўпiваецца ў сябе, воля кола змагаецца ў ёй,

- яна хоча любовi, яна хоча нянавiсцi, яна без меры багатая, яна дорыць, яна раскiдае, яна просiць, як мiласцiны, каб нехта ўзяў яе, яна дзякуе таму, хто бярэ яе, яна хацела б, каб яе ненавiдзелi,

- радасць такая багатая, што прагне болю, пекла нянавiсцi, ганьбы, калецтва, свету,- о, гэты свет, цi ж вы не ведаеце яго!

О вышэйшыя людзi, па вас маркоцiцца гэтая радасць - неўтаймоўная, шчасная, - па вашым болю, вы, няўдахi! Па тым, што не ўдалося, маркоцiцца ўсякая вечная радасць.

Бо ўсякая радасць хоча самой сябе, а толькi хоча i скрухi! О шчасце! О скруха! О скруха! О, рвiся, сэрца! О вышэйшыя людзi, навучыцеся i таго, што радасць прагне вечнасцi,

- радасць прагне вечнасцi i ўсiх рэчаў, прагне i глыбокай, глыбокай вечнасцi!

12

А цяпер, цi навучылiся вы песнi маёй? Цi адгадалi, чаго прагне яна? Што ж! Цудоўна! О вышэйшыя людзi, паспявайце мне цяпер Заратустраву кругавую песню!

Самыя цяпер паспявайце тую песню, якая завецца "Яшчэ раз!", сэнс яе - "На векi вечныя!". Паспявайце, о вышэйшыя людзi, кругавую Заратустраву песню!

О чалавеча!

Прароцтва паўночы ўсачы:

"Я спала, кажа, я спала,

Прачнулася сярод начы:

Якi глыбокi свет, глыбейшы, чым

Яўляе дзень яго.

Глыбокi боль, а не глыбейшы, чым

Любая радасць, звыш таго;

"Мiнiся!" - кажа боль.

Не прагне радасць вечнай ночы,

- а вечнасцi глыбокай хоча".

Азнака

А ранiцай пасля той ночы падхапiўся Заратустра з ложка, падперазаўся i выйшаў з пячоры, прасветлены i дужы, быццам ранiшняе сонца, што выйшла з-за цёмных гор.