Зброя   ::   Караткевіч Уладзімір

Да добрай шэрай чарады, што стала прыветна махаць бліскучымі рагамі, убачыўшы яго.

Зараз ён далучыцца да іх, пойдзе з імі. Далёка-далёка, дзе цёплае сена і дзе няма сабак.

…Багатыроў раптам упаў на калені.

— Лебедзь! Лебедзік! Ату! Ату! Вазьмі яго! Ату!

Лебедзь адвараціў трачаную молем галаву.

— Багатыроў, — сказаў Алесь, — што возьмеш за жыццё сабак?

Багатыроў кінуў на яго шалёны позірк, але ўбачыў, што Лебедзь цягнецца да Алесевых рук.

— Барын, што хочаце-с…

— Жыццё быка, — сказаў Алесь. — І яшчэ… беражыце хлопчыка ад такога…

— Барын… Барын… Толькі хут-чэй…

Алесь паклаў руку на галаву Лебедзя. Пёс глядзеў на яго, і зрэнкі ягоныя трапяталі, а пад выцертай поўсцю хвалямі прабягалі дрыжыкі замілавання.

— Лебедзь, — строга і ціха сказаў Алесь, — вазьмі яго.

Пёс уздыхнуў.

— Вазьмі яго, Лебедзь.

І тады пёс павараціўся і цяжка завалюхаў за быком. Спачатку ён, здавалася, не апускаўся, а падаў на ўсе чатыры лапы пасля кожнага скачка, але потым разышоўся, і калі раней нагадваў цяжкі мех на чатырох лапах, то цяпер нагадваў таран.

Ішоў у сяйва бык, а за ім, павольна наганяючы яго, бег на свой апошні подзвіг стары сабака.

Багатыроў убачыў, што два салдаты апусцілі стрэльбы.

А бык убачыў, як прыветна схіліў да яго бліскучыя рогі крайні бычок. Ён паскорыў крок насустрач яму.

І ў гэты момант Лебедзь дагнаў быка і грудзьмі, усёй вагою свайго мацёрага цела, ударыў яго ў зад.

Бык упаў на калені і ўжо не здолеў узняцца.