Зброя   ::   Караткевіч Уладзімір

— Бывай, Макар. Я рад.

Макар адышоў.

— Ну, давай, — сказаў Чыўін. — Давай я цябе нашым… Рагожскім.

Перахрысціў двуперсна.

— І ведаеш… Ты тады гэтым… неграм — і за мяне. І за мяне, сынок. За алтары запечатленныя. За ўсю нашу рагожскую старую веру.

…Ямскі экіпаж каціўся шляхам. Першыя зоры загараліся над галавою. Білі ў маладых жытах перапёлкі. Алесь гладзіў галаву Лебедзя, і ўспамінаў, і заплюшчваў вочы, як ён.

Калі васьмю месяцамі пазней людзі ў ярасці крычалі: «Зброі!», крычалі, сціскаючы пустыя кулакі, адзін з нямногіх, хто здолеў адказаць на гэты крык, быў князь Аляксандар Загорскі.

Зямля атрымала зброю.