Лявон Бушмар (на белорусском языке)   ::   Черный Кузьма

Цяпер ён увесь аддаўся аднаўленню сваёй паскубленай гаспадарскай мярлогi.

Амiля ж, можа, i на злосць Бушмару, паслухала яго рады. Чалавек знайшоўся не кепскi. Яна пайшла замуж праз месяцаў чатыры пасля апошняга свайго прыходу да Бушмара. Ад гэтага замуства яна нарадзiла сына.

IV

Бушмарава мацi яшчэ больш аслабела. Сярод ночы ён вымасцiў сядзенне ў возе i паехаў па брата. У полi як мае быць асталёўвалася вясна. Раннiя гаспадары пачыналi скародзiць.

Апаўночы было ў полi цёмна i холадна-парна. Бушмар выбiраўся з лагчын паволi. Паўз дарогу бялелi каморнiцкiя тычкi i межавыя слупы - яшчэ без самога гаспадара Бушмара вёска адцiснула яго да самага лесу i ўрэзалася ў яго паплавы.

Ужо ў наступныя днi пасля прыходу свайго ён спробаваў не паддавацца, але гаварыў ён толькi з самiмi суседзьмi - мець дачыненне да начальства, хоць i да самага малога, было для яго горш усялякай пакуты. Ён тады пачынаў заiкацца ад жадання выказаць усё як ёсць разам. Блытаў словы, нарэшце змаўкаў i пачынаў спачатку.

- Чаму гэта залезлi сюды? - сыпаў ён злоснаю гаворкаю i паказваў рукой на лес.

- А як жа? На тое абрэзка, - адказалi яму.

- Чаму гэта? - зноў перапытваў ён.

Маўчалi.

- Чаму гэта? Што, у мяне лiшняе ёсць, цi што? Можа, вы i на той бок лесу палезеце?

- Можа, i палезем.

- Хто арэнду плацiў, а хто палезе! Чаму гэта?

З братам яны прыехалi ў наступную ноч. Зноў бялелi каля дарогi межавыя слупы i тычкi.

- О, - паказаў рукой Бушмар.

- Але, - адказаў брат.