Лявон Бушмар (на белорусском языке)   ::   Черный Кузьма

Як гэта вы жывяцё, лiха ведае як, не па-людску.

Жанчына кiпiць ад крыўды i злосцi, але чакае яшчэ чагосьцi.

Нарэшце Вiнцэнты гаворыць тое, што павiнна давяршыць цераз край келiх:

- Я перабраўся б сюды, галавою я яшчэ ў гаспадарстве кiраваць магу... што меў я там з гадамi ў адзiн кацёл нос мачаць...

- Во-о-он! - раптам крычыць Галена. - Вон!.. Вон!..

Вiнцэнты чакаў усяго, толькi не гэтага. Ён нават не разумее спачатку, адступае назад i глядзiць на Галену.

- Каб больш я цябе тут не бачыла!

Вiнцэнты ўпiрае ў зямлю кiй: няўжо ўсё гэтак па-дурному скончыцца? Гэтулькi прапала думак i хатнiх нарадаў? Ён ужо глядзiць у зямлю. Жанчына закрычала:

- Галас! Галас!

Аднекуль з'яўляецца сабака. Жанчына кiўнула галавою на старога. Галас пачаў браць яго. Стары замахаў навокал сябе кiем. Сабака стаў зверам. Стары пайшоў задам да брамы, адмахваючыся ад сабакi.

- Як гэта я дагэтуль не здагадвалася! Гэта ж ты ўсадзiў яго!

- Бушмара? Я! - урачыста крычыць Вiнцэнты. - Гэта я. Гэта мая работа. Забойцаў я не мiлую! Гадаў не цярплю!.. А ты хочаш жыць з iм! Паручнiка забiў, казённага лесу насек, раённага начальнiка забiць хацеў!.. Гэта я каля яго пастараўся, нашто мне таiцца...

З-пад брамы ён крычыць, гатовы памiрыцца:

- Сын мой яшчэ прыйдзе да вас!

- Добра, што сказаў, я другога сабаку дастану!

Сабака праводзiць старога да лесу, па лесе гулка ходзiць сабачы брэх.