Мураваны скляпок (на белорусском языке)   ::   Черный Кузьма

Заўтра ўсе ўбачаць.

Ледзьве цягнучы ад стомы ногi, Тоня павалокся сцежкай дадому. Здалёк была вiдна ад двара сцяна Насцiнай хаты.

"Можна i праз Насцiн двор прайсцi. Там выйду на вулiцу, а там i дадому".

У Насцiным двары ён спынiўся.

"Можа, зайсцi? Цяпер жа ў мяне мянушкi няма. I яе iмя цяпер не мянушка, а iмя, сапраўднае, чалавечае".

Ён увайшоў у хату.

- Скончыў, гатова! - сказаў ён замест "добры вечар". - Ледзьве ногi валаку. От бо працы было! Смага мяне мучыць.

- Пачакай, братка, садзiся. У мяне квас на вiшнях. Я табе зараз...

Насця хапiла збанок i выскачыла ў сенцы.

- Рукi памыць, цi што, - сказаў Тоня i з конаўкай вады выйшаў на двор.

Туман плыў над агародамi, паплавамi, цераз платы i садавыя дрэвы. Месяц стаяў высока.

- На ручнiк, - зашаптала Насця.

Яна ўся аблiта была малочным святлом..

1934