Вечар (на белорусском языке)   ::   Черный Кузьма

Вiктар Зенiч уздзеў палiто, наставiў каўнер i выйшаў на вулiцу. Лiхтары слаба разганялi змрок, нёс вецер аднекуль лiсты i шумеў i шумеў. Нехта iшоў па тратуары, кiваючыся ў бакi - можа з пiўной хто да дому дабiраўся. У кватэры Баляслава Гельца было цёмна i цiха. Мусiць, пайшла некуды Антанiна або сядзiць адна, лёгшы галавою на сваё пiянiна. Вокны сталяра свяцiлiся. Чуцён быў ужо бесклапотны рогат сытай сталярыхi, адкiнуўшай на ноч усе свае трагiзмы. Недзе плакалi дзецi, на бульвары нехта смяяўся, iшоў з лапаткаю з магiлак стораж i даў "добры вечар" Вiктару Зенiчу. А пасля некуды памчаўся аўтамабiль, i зноў чуваць сталi радасныя песнi з клуба. I колькi было тут i пустаты, i глыбiнi на гэтым маленькiм кавалку зямлi!

Вiктар Зенiч паволi пайшоў у бок бульвара. Там пад высокiм лiхтаром стаяў высокi капельмайстар i ўсё махаў рукамi, забыўшы ўсё, апрача зыкаў. А зыкi вялiкiя разбягалiся па свеце.

Вiктар Зенiч зайшоў далёка ў забульварныя вулiцы, там ужо чутны былi крыкi паравiкоў, шум нейкiх машын, што мяшаўся з прарэзлiвым ужо свiстам асенняга ветру. Гэтая шырокая сiмфонiя гучала то моцна, то зусiм цiха.

I як ападала яна нiзка, мацней беглi ў свет вялiкiя зыкi. I гаварылi яны аб вялiкасцi, аб радасцi i смутку, аб бязмернай глыбiнi жыцця.

1925

Каментары

Друкуецца па зборнiку "Пачуццi" /Менск, БДВ, 1926/. Упершыню апублiкавана ў часопiсе "Маладняк", 1926, № 10. Датуецца 14-15 кастрычнiка 1925 года.