Хрыстос прызямлиыся ы Гародни   ::   Караткевіч Уладзімір

Скураныя поршні ўдарамі адчынялі алтары, сякеры расколвалі дараносіцы. Гнеў і жаданне знішчаць усё гэта былі вышэй за прагнасць. І таму рукі колеру зямлі з трэскам раздзіралі рызы, рабілі з іх анучы. Не абышлося і без пабояў, якімі адзначылі асабліва ненавісных і прагных расафорнікаў.

Урэшце выбілі браму замка і ўдзерліся ў яго. Беглі пераходамі, секліся, цягнулі з пакояў людзей, апранутых у парчу. Купка людзей падымала з каменных мяхоў вязняў. Падымала, завязаўшы вочы, нібы коней з шахты, каб не аслеплі.

І ўрэшце людскі натоўп уваліўся ў тронны зал. Палалі паходні, і мужыкі спыніліся, уражаныя. Перад імі, па ўсёй падлозе, былі рассыпаныя адзенні, кубкі, адчыненыя скрыні, неацанімая зброя. А ля вышняга месца стаяў у белай сарочцы і чорнай чузе — падрыхтаваўся — бурмістр Юстын.

— Бярыце, — сказаў ён. — Мёртваму нічога не трэба.

Якраз у гэты момант каваль Кірык Вястун у замкавай капліцы скінуў ударам гізаўры на падлогу разубранага ў золата васковага Хрыста. Той усміхаўся, лежачы на спіне.

— І тады так усміхаўся! Ід-дал!

І наступіў поршнем проста на васковы твар, змяў яго.



РАЗДЗЕЛ ХLІІ МУЖЫЦКІ ХРЫСТОС

Я з вамі ва ўсе дні да сканчэння веку.

Мацей, гл. 28, ст. 20

Я прыйшоў да тых, чыя ежа — зямля,

Да тых, каго слухаюць толькі быкі,

Да тых, каго кіем б'юць на палях,

Чыё рабства — вякі, чыё царства — вякі.

Егіпецкі гімн

СЛОВА ДВУХ СВЕДКАЎ

«І так вось узялі Гародню. Без вялікай крыві, а і хутка. Таму што многія чакалі.