Хрыстос прызямлиыся ы Гародни   ::   Караткевіч Уладзімір

Яны нібы згаслі, але глядзелі мужна.

— Нашто дазволіў папам правіць старой радай і горадам?

— Яны прыйшлі з каралеўскім войскам, — цвёрда сказаў Юстын. — І рада здалася. Я не хацеў больш за ўсіх. Але я чалавек. Я слабы.

— Брэшаш, пёс, — сказаў Юрась. — Ты вось на гэтых зірні. Вось слабасць чалавечая. Выкінулі вас, як гной са стойла.

Суровы, нягледзячы на разбэшчанасць, пасечаны шнарамі і адзначаны ўсімі распустамі Юстынаў твар не ўсміхнуўся.

— Яны яшчэ прыйдуць. Хутка, — хутчэй з сумам, чым з пагрозай, сказаў ён.

— Я зачыніў усе брамы. Зныня зямля Гародні — зямля справядлівасці.

— Ці надоўга?… Але… мне шкада, што я не здолею паглядзець, як гэта будзе.

— Чаму?

— Таму што — а раптам чалавек не такая свіння, як я думаў.

— Добра, — пасля паўзы сказаў Хрыстос. — Развяжыце яго.

— Дарэмна ты гэта. Я б забіў. Таму што, калі яны вернуцца, я ж буду такі, як раней.

— Ну і шчасліва. І, потым, я не ты.

Бурмістр павесіў галаву.

— А гэтых — на шыбеніцы, — злосна сказаў Пятро.

Хрыстос глядзеў на людзей і з нейкай палёгкаю бачыў у іхніх вачах збянтэжанасць.

— Ну… гэта… чаго вы? — спытаў дурыла Піліп.

З маўчання пачалі вылузвацца асобныя гукі.

— Чорт яго…

— Не даводзілася.

— Ты сабаку паспрабуй павесь.

— Ды няхай бы, хто можа. Вось ты, Янук.

— Ідзі ты ведаеш куды… Вось-вось.

Братчык пакасіўся ўніз.