Genius loci (на белорусском языке)   ::   Орлов Владимир (2)

Мы зайшлi ў блiжэйшы зялёны дворык, селi на дзiцячыя арэлi i, выкурыўшы па цыгарэце, дамовiлiся стэлефанавацца, як заўсёды.

Мы не пазванiлi - нi як заўсёды, нi наогул.

З усiх наведнiкаў кавярнi за гэтыя гады я не спаткаў нiкога, акрамя алмазаздабытчыка. Наставiўшы пад золкiм восеньскiм ветрам каўнер, ён самотна брыў па свiслацкай набярэжнай, i з кiшэнi ягонага калiсьцi дыхтоўнага палiто выглядвала светлае рыльца адкаркаванае бутэлькi. Я спынiўся, ён таксама вiдавочна пазнаў мяне, але пасля iмгненнага вагання перавёў вочы на рачное рабацiнне i прыспешыў хаду.

Ну i цяпер вось сустрэча з табой.

Я gеnius lосi, я помню дзяцiнства

Гэтага горада, гэтае песнi...

узгадваецца мне, а ты сядзiш з цыгарэтай у пустым фатэлi каля вакна i пагаджаешся: таго, што не зрабiлася ўспамiнам, проста не iснавала.