Genius loci (на белорусском языке)   ::   Орлов Владимир (2)

Дастаткова было нам некалькi дзён не бачыцца, як я лавiў сябе на тым, што, здаецца, наперакор законам псiхалогii i фiзiялогii не заўважаю iншых жанчын. Затое пасля нашага спаткання вочы нiбыта расплюшчвалiся i мне рабiлася не проста цiкава затрымлiваць на жанчынах позiрк, але хацелася ўбачыць iх, выпадковых сустрэчных, аголенымi, i я шкадаваў, што не жывапiсец i не фотамастак i не магу iх маляваць альбо здымаць на стужку.

Кажуць, эпiлептыкi ў хвiлiны прыпадку цалкам губляюць уяўленне пра час i прастору, перажываючы iмгненне абсалютнае яснасцi. У тое лета мне давялося сутыкнуцца з нечым падобным: пад час блiзкасцi маё ўласнае "я" пачынала сцiскацца, канцэнтруючыся ў адной кропцы, якая магла знаходзiцца ўжо за межамi цела, i незваротна згубiць каардынаты той кропцы не дазваляла толькi памяць пра цябе.

У другой палове жнiўня, калi нарэшце зрабiлася магчымым выйсцi з дому без парасона, у кавярнi звiло гняздо прыглушанае адчуванне трывогi.

Ты кажаш, здарэнне з голубам сталася чыстай выпадковасцю? Аднак чамусьцi i ты сама выдатна ўсё запомнiла: як дзiкi шызы голуб неспадзеўкi заляцеў у разнасцежанае з нагоды чаканае цеплынi вакно, як, спалохана залопаўшы крыламi, матлянуўся да стойкi, перакулiў пару блакiтных кубачкаў з каваю i, зусiм ашалеўшы, вымкнуў у дзверы.

Далейшыя падзеi раскручвалiся з кiнематаграфiчнай iмклiвасцю.

Гатуючы нам каву, бармен аднойчы папярэдзiў, што iх будынак iдзе пад знос i да канца месяца кавярню зачыняць.

Мы абмеркавалi навiну досыць спакойна. Маўляў, няпроста будзе знайсцi другi такi куток, але мы знойдзем.