Беларуския народныя казки (на белорусском языке)   ::   Автор неизвестен

Зразумела?

- Зразумела, - адказвае жонка.

Так яны й зрабiлi. Завёў вожык жонку на канец свае баразны, а сам вярнуўся на тое месца, дзе пакiнуў зайца.

- Ну, што-ж - кажа заяц, - пабяжым?

- Пабяжым, - адказвае вожык.

Сталi яны кажны ў пачатку свае баразны.

- Раз, два, тры! - крыкнуў заяц.

I абодвы яны пабеглi з усiх ног.

Прабег вожык крокаў тры-чатыры, а потым цiхенька вярнуўся на сваё месца i сеў. Сядзiць ды адпачывае. А заяц усё бяжыць ды бяжыць. Дабег да канца свае баразны, а тут вожычыха яму i крычыць:

- Я ўжо тут!

А трэба сказаць, што вожык i вожычыха вельмi падобныя адзiн да другога. Зьдзiвiўся заяц, што вожык яго перагнаў.

- Пабяжым цяпер назад, - кажа ён вожыку. - Раз, два, тры!

I пусьцiўся заяц назад хутчэй. А вожычыха засталася сядзець на сваiм месцы.

Дабег заяц да пачатку баразны, а насустрач яму вожык крычыць:

- Я ўжо тут!

Яшчэ больш зьдзiвiўся заяц.

- Пабяжым яшчэ раз, - кажа ён вожыку.

- Добра, - адказвае вожык. - Калi хочаш, пабяжым яшчэ раз.

Так семдзесят тры разы бегаў заяц туды й назад.

А вожык усё яго пераганяў. Прыбяжыць заяц да пачатку баразны, а вожык крычыць: "Я ўжо тут".

На семдзесят чацьверты раз дабег заяц да сярэдзiны поля ды павалiўся на зямлю.

- Умарыўся, - кажа, - не магу больш бегаць.

- Вось бачыш цяпер, у каго ногi лепшыя?

Нiчога не адказаў заяц i пайшоў з поля - ледзь ногi пацягнуў.