Салярыс (на белорусском языке)   ::   Лем Станислав

На фоне чорных хваляў, якiя крывава iльсняцца пад промнямi нiзкага сонца, ён усеўся ў крэсла, як i раней, з апушчанайгалавой, i пазiраў убок, на шпулi навiтага кабелю.

- То... нiчога не рабi.

- Каго я магу ўбачыць? Прывiд?! - раззлаваўся я.

- Разумею. Ты думаеш, што я звар'яцеў. Не. Не звар'яцеў. Я не магу табе гэта растлумачыць... пакуль што. Зрэшты, магчыма... нiчога i не здарыцца. Ва ўсякiм разе памятай. Я цябе папярэдзiў.

- Аб чым?! Што ты гаворыш?

- Трымай сябе ў руках, - Снаўт упарта даводзiў сваё. - Паводзь сябе так, нiбыта... Будзь гатовы да ўсяго. Гэта немажлiва, я ведаю. Але ты ўсё-ткi паспрабуй. Гэта адзiная парада. Iншай я не ведаю.

- Але ШТО я ўбачу!!! - я амаль крычаў. Я ледзьве стрымлiваўся, каб не схапiць яго за каўнер i не страсянуць як след. Я не мог глядзець, як ён сядзiць, уперыўшыся вачыма ў кут, са спакутаваным, спаленым на сонцы тварам i з цяжкасцю выцiскае з сябе слова за словам.

- Я не ведаю. У пэўным сэнсе гэта залежыць ад цябе.

- Галюцынацыi?

- Не. Гэта - рэальна. Не... атакуй. Памятай.

- Што ты кажаш?! - азваўся я не сваiм голасам.

- Мы не на Зямлi.

- Палiтэрыi? Але ж яны наогул не падобныя на людзей! - усклiкнуў я.

Я не ведаў, што рабiць, каб вывесцi яго з таго стану, у якiм ён знаходзiўся i ад якога стыла кроў у жылах.

- Iменна таму гэта так страшна, - прамовiў ён цiха. - Памятай: будзь асцярожны!

- Што сталася з Гiбарыянам?

Снаўт не адказаў.

- Што робiць Сарторыус?

- Прыходзь праз гадзiну.

Я павярнуўся i выйшаў. Адчыняючы дзверы, паглядзеў на яго яшчэ раз.