JК
Палеския рабинзоны :: Мавр Янка
Страница: 111 из 173Зірнуў ва ўсе бакі, прыслухаўся, пачакаў некалькі хвілін і схаваўся назад.
– Што там такое? Можа, яны? – пачуўся сонны голас маладога.
– Не. Мусіць, звер які.
Хлопцы прыліплі да зямлі ў самых недарэчных позах. Мірон ляжаў тварам у балоце з задранай дагары нагою. Віктар перш сядзеў на кукішках, а пасля паваліўся на бок і абапёрся адною рукою аб зямлю. І ў гэткім становішчы яны павінны былі яшчэ доўга чакаць, пакуль можна было рухацца далей. Нарэшце дачакаліся гэтага часу і папаўзлі.
Калі яны адышліся далёка, Віктар аж з кулакамі накінуўся на Мірона.
– Ах ты, мядзведзь касалапы! – сіпеў ён. – Праз цябе ледзь не загінулі!
– Ну-ну, – вінавата казаў Мірон. – Нічога дрэннага не здарылася. Не магло ж ім прыйсці ў галаву, што гэта мы.
– Ну, а калі б палічылі цябе за звера ды ўсадзілі кулю, лепш было б?
– Ды кінь ты ўжо! Усё мінула. Давай лепш памяркуем, што рабіць далей.
Віктару рупіла падкрасціся да бандытаў і сцягнуць стрэльбу, але Мірон стрымліваў яго.
– Па-першае, – казаў ён, – стрэльбу выцягнуць з-пад яго нялёгка. Бачыш, як ён чула спіць? Па-другое, нават каб і ўдалося, ці здолеем мы з імі справіцца? У малодшага, а можа, і ў старэйшага, напэўна, ёсць рэвальвер: не пойдзе бандыт на такую справу без рэвальвера. А тады ўжо будзе іншая рэч.
Думка аб рэвальверы не прыходзіла Віктару ў галаву і цяпер вельмі збянтэжыла яго.
– Што там такое? Можа, яны? – пачуўся сонны голас маладога.
– Не. Мусіць, звер які.
Хлопцы прыліплі да зямлі ў самых недарэчных позах. Мірон ляжаў тварам у балоце з задранай дагары нагою. Віктар перш сядзеў на кукішках, а пасля паваліўся на бок і абапёрся адною рукою аб зямлю. І ў гэткім становішчы яны павінны былі яшчэ доўга чакаць, пакуль можна было рухацца далей. Нарэшце дачакаліся гэтага часу і папаўзлі.
Калі яны адышліся далёка, Віктар аж з кулакамі накінуўся на Мірона.
– Ах ты, мядзведзь касалапы! – сіпеў ён. – Праз цябе ледзь не загінулі!
– Ну-ну, – вінавата казаў Мірон. – Нічога дрэннага не здарылася. Не магло ж ім прыйсці ў галаву, што гэта мы.
– Ну, а калі б палічылі цябе за звера ды ўсадзілі кулю, лепш было б?
– Ды кінь ты ўжо! Усё мінула. Давай лепш памяркуем, што рабіць далей.
Віктару рупіла падкрасціся да бандытаў і сцягнуць стрэльбу, але Мірон стрымліваў яго.
– Па-першае, – казаў ён, – стрэльбу выцягнуць з-пад яго нялёгка. Бачыш, як ён чула спіць? Па-другое, нават каб і ўдалося, ці здолеем мы з імі справіцца? У малодшага, а можа, і ў старэйшага, напэўна, ёсць рэвальвер: не пойдзе бандыт на такую справу без рэвальвера. А тады ўжо будзе іншая рэч.
Думка аб рэвальверы не прыходзіла Віктару ў галаву і цяпер вельмі збянтэжыла яго.